#4
Trochę dawno mnie tu nie było, ale wracam. Dziś trochę powspominam...
Uwielbiam przywoływać do siebie wspomnienia, w szczególności te związane ze skokami narciarskimi, cofać się w pamięci do chwil, kiedy się to wszystko zaczęło. Może to dziwne...Mam jeszcze 17 lat. "Sztuką spadania" interesuję się od 4 roku życia. Pewnie zadajecie sobie pytanie czy coś z tego okresu pamiętam. Oczywiście! Jak na takie małe dziecko to bardzo dużo. Jako czteroletnia dziewczynka umiałam wypowiadać trudne imiona i nazwiska wszystkich skoczków, rozpoznawałam ich jak siadali na belkę. Pamiętam rok 2002 Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Salt Lake City. Wtedy miałam pięć lat. Wszystko mam nagrane na kasetach. Cała Małyszomania na kasetach video, dobre nie? Wiecie co robiłam jak oglądałam skoki, gdy byłam dzieckiem? Ubierałam swoje narty i stawałam na oparciu sofy i udawałam, że ląduje telemarkiem haha . Lepiłam też z plasteliny skoczków. Tyle naprawdę pięknych wspomnień. Tych najistotniejszych, które nas określają i pomagają nam być tym, kim jesteśmy. Kiedyś skoki były jak telenowela. W każdy weekend obowiązkowo w każdym domu. W sumie to niewiele się zmieniło.
Kładąc się do łóżka, zamykam oczy i zamykam się na rzeczywistość. Wtedy jestem tylko Ja i moje wspaniałe wspomnienia. Są to takie wspomnienia, którymi nie mam zamiaru się z nikim dzielić. Nawet z moimi przyjaciółmi. Dla Was zrobię wyjątek i spróbuję się Nimi podzielić. Mój świat jest zbudowany przez ludzi, których spotkałam. Mój świat zbudowany jest przez środowisko, w którym żyję i dorastałam. Mój świat zbudowany jest przez wydarzenia, w których uczestniczyłam i uczestniczyć będę. Mój świat zbudowany jest przez wspomnienia, które chcę mieć i pielęgnować do końca życia. Wspomnienia to wiele sprzecznych emocji: szczęście, rozczarowanie, zawód, smak zwycięstwa, smak porażki, ból, radość, gniew, rozkosz, euforia, wewnętrzny spokój i NADZIEJA. Przez nadzieję wspomnienia zachowują swój pierwotny kształt. Gdyby nie ona to zbieralibyśmy z Naszych retrospekcji pozostałości i próbowali je składać do "kupy". Nasze upamiętnienia nie byłby tak bogate jak są teraz. To nadzieja je pielęgnuje. Przez nią Moje przyszłe wspomnienia mogą być doskonalsze. Ponoć ona umiera jako ostatnia więc niech w moim przypadku też tak będzie. Na szczęście nie wiem jak to jest, gdy człowiek widzi jak umiera nadzieja i wierzę, że nigdy mnie to nie spotka. Wróćmy jednak do moich wspomnień, którymi miałam się z Wami podzielić. Mianowicie jest ich wiele. Tak jak wspomniałam z nimi towarzyszyły mi sprzeczne emocje i uczucia...Najmilsze wydarzenie z przeszłości jest z wiązane z Zakopanem? W sumie nie wiem, bo jest kilka, które są dla mnie tak samo ważne i nie sposób je porównać. Wróćmy do Zakopanego: Ten rok. Wiatr wieje jak szalony. Przyjeżdżam na miejsce po 3 godzinnej jeździe autokarem. Wysiadam. Idę w stronę Krupówek. Widzę wspaniałych kibiców, nie tylko Polaków! W ich oczach widzę iskrę magi, nadziei. Ci ludzie przybyli z Całej Polski, w to wspaniałe miejsce. Wciąż wierzą w to, że wiatr ustanie i konkurs się odbędzie. Iskra wiary w ich oczach nie zostałaby zgaszona nawet wtedy, gdyby nad "Biało-czerwoną krainą" zamiast halnego przyszedł huragan. Staje na chwilę by się rozejrzeć. Z każdej strony dobiegają odgłosy wuwuzeli, okrzyków, propozycje malowania twarzy czy sprzedaży biletów na konkurs. Rozglądam się dalej. Serce kieruje mnie na stoisko z szalikami. Wybieram jeden z nich; ten który przykuł moją największą uwagę; ten na którym widnieje nazwisko mojego idola; ten na którym jest wyszyty skoczek narciarski i orzeł; ten który na zawsze będzie mi się kojarzył z tą wspaniałą dyscypliną i tym dniem. Idę dalej. Nie wierzę własnym oczom w to, co się tam dzieje. Mam ciarki na całym ciele. Nagrywam mnóstwo filmików, robię zdjęcia. Jest mi gorąco. Ubrałam się grubo, bo myślałam, że w Zakopanem będzie zimno. Myliłam się. +15 stopni w styczniu ;o. Udaję się pod skocznię. Jestem w transie, amoku. Nic do mnie nie dociera. W głowie tylko jedna myśl: to nie dzieje się naprawdę. Stoję w kolejce. Ochrona przeszukuje mnie. Przemycam lustrzankę xd hehe dobre co? Wchodzę na teren skoczni. Pewna kobieta zakłada mi czarną bransoletkę na rękę i wręcza mapkę. Znajduję swoje miejsce. Siadam. Na skoczni jest jeszcze mało kibiców. Biorę głęboki wdech. Staram się dokładnie zapamiętać tą chwilę. Powietrze jest łagodne. Wiatr trochę się uspokaja. Śnieg nie pada. Kibice dochodzą. Trybuny powoli się zapełniają. Dostajemy wiadomość. Za chwilę seria próbna. Na trybunach euforia, szał. Emocje sięgają zenitu. Księżyc, Ziemia, Mars, Wenus: wszyscy się jednoczą. Zaczynamy. Pierwszy skoczek na belce. Stajemy się niewolnikami naszych emocji. Wyruszamy w podróż sentymentalną. To co się tam zaczyna dziać nie trafia do naszej głowy, to trafia tylko do naszego serca. Poruszenie. Moment. Chwila. Ludzie. Porozumienie bez słów.
___________________________________________________________________________________
Żyć to budować wspomnienia.
___________________________________________________________________________________
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz